Budujesz dom. Wybierz uzdatniacz wody

Uzdatniacz do wody

Woda z wodociągu z założenia powinna spełniać parametry wody spożywczej. Oczywiście chwilowo (awarie, remonty itd.…) może mieć ponad normatywny poziom skażenia, ale zasadniczo parametry biologiczne i fizykochemiczne są spełniane w odniesieniu do przepisów. Problem może stanowić jedynie twardość wody, bo tą dopuszcza się do poziomu 28°dH. Od 15°dH woda jest określana jako woda twarda.

Woda ze studni może być bardzo opłacalna, ale nie koniecznie i może stanowić poważny problem.

Przed zakupem działki pod budowę nowego domu zazwyczaj nikt nie robi rozeznania czy na danym terenie są obszary wodonośne zapewniające wodę o właściwym poziomie żelaza, manganu jonów azotu, itd.…

Po wykopaniu/wywierceniu studni może okazać się, że woda nie spełnia parametrów wody spożywczej w wielu punktach i jest po prostu określana jako „trudna”.

Trudna, czyli taka której uzdatnienie pochłania spore nakłady inwestycyjne a sam proces uzdatniania wymaga stałego nadzoru, czyli też jest kosztowny. A może wystarczy spytać właścicieli sąsiednich działek o jakość wody z ich studni, jeśli robią badania co nie jest oczywiste. Wiedzę w temacie jakości wody mają też firmy zajmujące się wierceniem studni na danym obszarze oraz lokalni dostawcy wody. Te informacje są na tyle istotne ,że mogą mieć wpływ na decyzję dotyczącą zakupu danej działki.

Statystycznie, tylko niewielka liczba studni w Polsce zapewnia wodę o parametrach wody „źródlanej”, zdatnej do spożycia bez dodatkowego uzdatniania.

Użytkownicy wody zazwyczaj mają problem z przekroczeniami ilości żelaza, manganu, twardością wody, skażeniem biologicznym. W wielu przypadkach wystarczy zastosowania filtra i elektronicznego uzdatniacza wody, zdarzają się jednak takie źródła wody, których uzdatnienie jest kosztowne, ze względu na bardzo wysoki poziom manganu, żelaza i skażenia biologicznego.

Bezpieczeństwo higieniczne wody

Oczywiście zaleca się by wybrany sposób podgrzewania wody był ekologiczny i ekonomiczny lub na odwrót. Ale pamiętaj o swoim bezpieczeństwie. A dokładniej o Bezpieczeństwie Higienicznym Wody (BHW).  Przepisy dotyczące jakości wody do spożycia (to również ta woda w kranie i prysznicu) określają poziom skażenia bakteryjnego i sposób kontroli namnażania mikroorganizmów w instalacji wodnej. Nie wszystkie stosowane na rynku rozwiązania jak priorytet biorą BHW, czyli bezpieczeństwo twoje i twoich bliskich. Często priorytet rozwiązań związanych z oszczędzaniem energii powoduje, że instalacje wodne są narażone na wtórne skażenie wody poprzez namnażanie mikroorganizmów patogennych w wodzie. Przykładem jest woda w instalacjach w temperaturze pomiędzy 20 a 50°C.

Zimna woda spożywcza w instalacji dystrybucji nie powinna mieć temperatury powyżej 20°C a woda ciepła poniżej 50°C. Dotyczy to całej instalacji wodnej. Woda w źródle (wodociąg, studnia) ma temperaturę w okolicach lub poniżej 10°C.

Dotychczas powszechnie stosowane „tradycyjne” (kotły węglowe, gazowe, na olej opałowy, na pelet) urządzenia do podgrzewania wody bez problemów zapewniały temperaturę 55, 60, 70°C wyli zapewniały temperaturę c.w.u. na poziomie wymaganym przepisami dotyczącymi BHW 55-60°C.

Nowe systemy mają preferencję oszczędności energii a nie koniecznie BHW.

Zapewnienie ograniczenia namnażania mikroorganizmów w ciepłej wodzie przy zastosowaniu odnawialnych źródeł energii jest możliwe, ale z zastosowaniem dogrzewania wody np. grzałką elektryczną. To niestety zaburza optymistyczne zestawienia projektantów, dostawców, producentów, wykonawców instalacji i ich elementów.

Zalecane uzyskiwanie oszczędności wymusza a raczej sugeruje obniżenie nastaw temperatury ciepłej wody użytkowej (c.w.u.) do poziomu 40°C – to drastycznie zwiększa ryzyko namnażania mikroorganizmów w wodzie i instalacji przygotowania oraz dystrybucji c.w.u…

Instalacje solarne dają wymaganą temperaturę tylko gdy świeci słońce. Temperatura może osiągać nawet 90°C, ale czy zawsze. Co w pochmurne, deszczowe i krótkie zimowe dni? Musisz zapewnić dodatkowe dogrzewanie wody mniej ekonomicznymi źródłami energii.

Pompa ciepła ma optymalną sprawność, gdy podgrzewa wodę do 35®C przy 55°C sprawność COP spada – przykładowy wykres poniżej.

Stosowanie pompy ciepła jest ekonomicznie uzasadnione przy ogrzewaniu niskoemisyjnego lub zero emisyjnego budynku (35°C jest OK) a z co z podgrzewaniem wody? Mamy uzyskać temperaturę c.w.u. 60°C. Jak widać producenci pomp nie uwzględniają lub nie chcą uwzględniać tego zakresu temperatury co widać na wykresie . Sugestia nasuwa się wprost -musimy dogrzewać wodę w inny sposób, ale czy jest to sposób ekonomiczny? Jak wpłynie na koszty eksploatacji budynku?

Przepływowe podgrzewacze wody produkują wodę podgrzaną do wyższej temperatury niż ta w źródle tylko chwilowo. Zazwyczaj woda w instalacji wodnej ma temperaturę wnętrza budynku lub niższą. W przypadku przepływowych podgrzewaczy wody nie występuje magazynowanie wody co jest niewątpliwą zaletą. Zaletą pod względem ekonomicznym i BHW. Pozostaje dobór przepływowego podgrzewacza wody do zapewnienia uzyskania ciepłej wody o odpowiedniej temperaturze.

Kolejnym przykładem jest stosowanie dużych zasobników c.w.u. celem zapewnienia odpowiedniej ilości wody w okresach zwiększonego poboru. Niestety okazuje się ,że woda nie jest w odpowiednio wysokiej, bezpiecznej temperaturze 60°C w całej objętości zasobnika – dlaczego?- bo zazwyczaj błędnie został podłączony powrót cyrkulacyjny c.w.u. Wynika to w 100% przypadków z braku odpowiednich kwalifikacji i niewiedzy wykonawcy a czasem i projektanta instalacji przygotowania i dystrybucji c.w.u…

Aktualne wytyczne projektowe zalecają ograniczenie magazynowania wody spożywczej w zasobnikach i podgrzewaczach.

Ciepłą wodę nie spożywczą a grzewczą, ze względów ekonomicznych, można i należy magazynować w buforach co poprawia bilans energetyczny budynku.

Poznaj zalety i wady materiałów stosowanych w rurach wodociągowych

Wybór zależy nie tylko od ceny, ale też od dostępności „fachowca”. Nie każdy hydraulik ma wiedzę i doświadczenie w wykonywaniu instalacji wodnej w miedzi lub stali nierdzewnej.

Należy zwrócić uwagę na fakt, że nie każda woda może być stosowana w rurach z miedzi. Jeśli masz wodę miękką, a taka woda występuje dość powszechnie na obszarach górskich, lub planujesz zastosowanie zmiękczacza wody jonowymiennego to nie możesz stosować w budowie instalacji dystrybucji wody miedzi i jej stopów. Woda miękka powoduje szybką degradację rur a dodatkowo wypłukuje jony miedzi co powoduje, że ich poziom w wodzie spożywczej może być zbyt wysoki.

Stal ocynkowana

Instalacje wodociągowe wykonane z tego materiału można spotkać najczęściej w starszych budynkach, biurowcach i apartamentowcach oraz w zakładach przemysłowych. Rury stalowe mogą być układane podtynkowo i natynkowo, w posadzce lub bruzdach ściennych. Rury ocynkowane w zależności od grubości ich ścianki mogą występować jako lekkie, średnie i ciężkie. Powłokę cynkową stosuje się w celu ochrony stali przed korozją. Są to powłoki anodowe. Rury stalowe łączy się specjalnymi kształtkami, które wykonane są również ze stali ocynkowanej lub z żeliwa ocynkowanego ciągliwego. Zaletą tego typu instalacji jest łatwość wykonania i cena. Ponadto jest to instalacja sztywna i nie ma konieczności montowania dużej ilości podpór. Instalacje te są odporne na uszkodzenia mechaniczne, temperaturę (możliwość wykonywania przegrzewów związanych z dezynfekcją instalacji) i promieniowanie ultrafioletowe. Cechują się również małym współczynnikiem rozszerzalności liniowej. Wadami instalacji stalowych są niska odporność na korozję i ze względu na chropowatość ścian możliwość tworzenia się osadów mineralnych i biologicznych. Do wad należy również niskie tłumienie drgań i fal akustycznych, duże przewodnictwo cieplne oraz czasochłonność prac związanych z montażem tych instalacji.

Stal nierdzewna

Jest to prawie idealna opcja, jeśli nie brać pod uwagę dość wysokiej ceny za same rury i ich instalację. Rury świetnie wyglądają, charakteryzują się dużą wytrzymałością, są odporne na korozję i mogą służyć przez sto lat. Można je prowadzić na zewnątrz ścian, bo są estetyczne i pasują do obiektów modernistycznych i „post industrialnych”

Miedź

Miedziane instalacje wodociągowe mogą być prowadzone po wierzchu ścian, pod tynkiem, w bruzdach lub w kanałach instalacyjnych. Rury miedziane stosowane w instalacjach wykonywane są ze stopu miedzi odtlenionej fosforem, gdzie czysta miedź stanowi minimum 99,9% oraz fosfor 0,015-0,04 %. Do wykonywania miedzianych: instalacji stosuje się rury o średnicach DN 15-42 mm w stanie twardym.

Do połączenia rur miedzianych stosuje się lutowanie miękkie, lutowanie twarde, połączenia kapilarne oraz kielichowe. Wszystkie rodzaje zastosowanych lutów muszą posiadać atest Państwowego Zakładu Higieny. Miedź jest metalem bakteriostatyczny i instalacje wykonane z tego materiału ograniczają namnażanie mikroorganizmów. Szczególnie w instalacjach ciepłej wody użytkowej. Największą zaletą instalacji miedzianych jest ich trwałość, charakteryzują się one odpornością na korozję i wysokie ciśnienie. Niestety miedź nie należy do materiałów tanich. Rury wymagają izolowania ze względu na duże przewodnictwo cieplne i ewentualny wpływ otoczenia na materiał rury.

Rury z tworzywa PE, PE-X , PVC-U, PVC-C, PE, PE-X, PP

Polietyleny to miękkie i elastyczne termoplasty. Przewody wykonane z polietylenu są zupełnie obojętne fizjologicznie i nieszkodliwe dla środowiska naturalnego. Polietylen spełnia szczególne wymogi stawiane instalacjom dla wody pitnej. Jest materiałem wytrzymałym, doskonale znosząc długotrwałe naprężenia. Polietylen cechuje się dużą odpornością na działanie substancji chemicznych oraz korozję biologiczną. Rury z tego materiału wrażliwe są na działanie energii cieplnej i UV. Ogranicza to ich przydatność do przesyłania wody o podwyższonej temperaturze. Zaletami rur polietylenowych są m.in. długowieczność, dobra wytrzymałość mechaniczna, wysoka udarność, łatwe i szybkie wykonywanie połączeń, niełamliwość, duża odporność na ścieranie, gładka powierzchnia wewnętrzna zmniejszająca opory przepływu. Rury tego typu nie pękają przy zamarzaniu, nie są atakowane przez gryzonie, są bardzo odporne na czynniki korozyjne zawarte w glebie. Z kolei wadami instalacji z polietylenu są, pęcznienie powierzchni z rur PE pod wpływem niektórych substancji organicznych (korozja naprężeniowa), duża wydłużalność termiczna, nieodporność na działanie promieni ultrafioletowych, co przyspiesza starzenie się rur z PE. W wersji podstawowej materiał ten jest łatwo palny. Możliwa jest dyfuzja tlenu (groźba korozji żelaznych części w instalacji).

Polipropylen jest obok polietylenu, najczęściej stosowanym tworzywem sztucznym. W zależności od wymaganych warunków pracy dla różnych wartości temperatury i ciśnienia stosowane są następujące typoszeregi ciśnieniowe rur: PN 10 (do instalacji wody zimnej o temperaturze roboczej do 20°C i ciśnieniu 10 bar), PN 16 (do instalacji wody zimnej o temperaturze roboczej do 20°C i ciśnieniu 10 bar oraz instalacje wody ciepłej o temperaturze roboczej do 60°C i ciśnieniu 6 bar) i rury PN 20 oraz rury stabilizowane (do instalacji wody zimnej i ciepłej o temperaturze roboczej do 60°C i ciśnieniu 10 bar oraz instalacje centralnego ogrzewania o temperaturze roboczej do 80°C i ciśnieniu 6 bar). Rury polipropylenowe stabilizowane są perforowaną wkładką aluminiową wzmacniają rurę oraz ograniczają wydłużalność termiczną. Zaletami instalacji wykonywanych z polipropylenu PP są cena i trwałość. Jego największą wadą, w stosunku do polietylenu, jest mniejsza odporność chemiczna.

Polichlorek winylu jest relatywnie najtańszym rozwiązaniem w instalacjach. Koszt złączek i rur, jest najniższy ze wszystkich dostępnych systemów. Z polichlorku winylu wykonuje się obecnie bardzo dużo systemów sanitarnych: kanalizację wewnętrzną i zewnętrzną, systemy rynnowe, systemy centralnego odkurzania, odwodnienia liniowe, studzienki kanalizacyjne, itd…

W rurach z tworzywa jak wskazują badania szybciej niż w rurach z innych materiałów powstaje biofilm i namnażają się mikroorganizmy powodujące wtórne skażenie wody (Legionella, Pseudomonas, E. Coli, bakterie grupy Coli, itd.…).

Chociaż rury z miedzi określane są jako biostatyczne też nie są odporne na powstawanie biofilmu i kolonizację ich ścian przez mikroorganizmy patogenne.

 Nowoczesne technologie elektroniczne 

Czujniki, przepływomierze, zawory, programowalne układy sterujące. 

Instalacje wodne w budynkach coraz nowocześniejsze, nadzór nad ich funkcjonowaniem (przepływ i temperatura) zapewniają technologie elektronicznego, odczytu powiązanego z kontrolą, sterowaniem i raportowaniem. Właściwie dobrane i zaprogramowane elektroniczne systemy kontrolne  poprawiają BHW i są od strony  ekonomicznej uzasadnione.

Elektroniczne bezobsługowe uzdatniacze wody 

Woda w większości przypadków wymaga uzdatniania. Uzdatniania za pomocą równie nowoczesnych systemów i urządzeń jak te które sterują inteligentnym nowoczesnym  budynkiem. Wśród niezbędnych urządzeń zalecane są elektroniczne uzdatniacze wody. Ich zadanie to:

• zapobieganie powstawaniu osadów mineralnych i biologicznych w instalacjach,
• kontrola namnażania mikroorganizmów,
• ograniczenie korozyjności instalacji.

Zgodnie z przepisami uzdatnianie wody nie powinno pogarszać jej jakości.

Technologie chemiczne nie gwarantują zapewnienia jakości wody właściwej dla wody spożywczej w odniesieniu do aktualnych wytycznych fizykochemicznych.

Dlatego przy wyborze uzdatniacza wody kieruj się jego ceną, kosztami eksploatacji i korzyściami jakie uzyskasz.

Zmiękczanie wody to jeden ze sposobów uzdatniania. Ten sposób nie jest rekomendowany jako optymalny i jedyny do instalacji wody spożywczej.  

Wybierz uzdatniacz wody HydroFLOW

Przykładem nowoczesnego uzdatniacza wody jest HydroFLOW. Bogaty typoszereg tych urządzeń oraz zakres działania pozwala na optymalny dobór urządzenia do wielkości instalacji wodnej i parametrów fizykochemicznych oraz biologicznych wody zasilającej. Opis technologii wskazuje, że jest ona nie tylko bezpieczna dla użytkownika i instalacji, ale również ekonomiczna i ekologiczna.